از درماندگی به شور و اشتیاق
زمانی که فرایند بازساز ی تخریب های گذشته را شروع می کنیم, شاید نتوانیم زمینه هایی را که درآنها به رشد نیازداریم شناسایی کنیم. ازکسانی که رفتارهایشان آنی و ازروی احساس بوده است, به کسانی تبدیل می شویم که تصمیماتشان باید همیشگی باشند. یا باید چیزی ما را به سمت جلو هل دهد, یا به سمت عقب بکشاند. اگر هدف نداشته
باشیم, برای سرگرم کردن خودمان به وسوسه و اجبار روی می آوریم .درجازدن و به سمت جلو حرکت نکردن می تواند منجر به نومیدی ما گشته و به آسانی درما خودخوشنودی و بی تفاوتی ایجاد کند .وقتی که به سختی می توانیم چراغ بهبودی خودمان را روشن نگاه داریم و درعین حال فکر می کنیم که باید پیام بهبودی را به دیگران نیز برسانیم ,ممکن است احساس ناراحتی و شرم کنیم. آن مسئولیتی که در رابطه با رساندن پیام احساس می کنیم ,می تواند برایمان دست آویزی باشد تا حقیقت زندگی مان را مشارکت نکنیم. اما بدون این حقیقت ما اصلأ پیامی برای رساندن نداریم .
زمانی که ذهن ما بسته باشد, نور به سختی می تواند به درون آن نفوذ کند. اقرار آغاز تغییر است.
دمیدن مجدد نفس زندگی در بهبودیمان کار دشواری نیست. ما درجستجوی اشتیاق و علاقۀ شدید بوده و آن را درخود پرورش می دهیم. وقتی که احساس بی علاقگی به ما دست می دهد, مشکل اصلی پیدا کردن تمایلی است که بواسطۀ آن بتوانیم اقدام به عمل داشته و به کسی تلفن بزنیم یا به یک جلسه برویم. درجلسات مان می توان معجزه و نیروی شفابخش را مشاهده کرد, مشروط براینکه طرز فکرمان ما را نابینا نکرده باشد. پس از اینکه مدتی از برنامه دور شده باشیم, بازگشت به جلسات می تواند یا خیلی مشکل باشد ,و یا اینکه مانند بازگشت به خانه مان راحت باشد. وقتی که پس از مدتی دوری به جلسه ای بازگشته و می بینیم که خیلی چیزها تغییری نکرده اند, احساس خوبی به ما دست می دهد. درهرصورت, جلسات وقتی مفهوم خوبی پیدا می کنند که ما بطور منظم درآنها شرکت کنیم. اگر این کار را نکنیم و اصطلاحأ لای در گیر کرده باشیم ,جلسات کسل کننده و بی روح به نظرمان می آیند. بخشی ازاین شرایط جادویی, یعنی دیدن رشد و تغییر و همچنین شکوفا شدن معجزه در زندگی های یکدیگر, از تداوم حضور در برنامه نشأت می گیرد. هرازگاهی کسی واژه هایی برجسته در مشارکت اش بکار می برد .اما برجستگی در آنچه که می بینیم یافت می شود نه آنچه که می شنویم.
زمانی که فرایند بازساز ی تخریب های گذشته را شروع می کنیم, شاید نتوانیم زمینه هایی را که درآنها به رشد نیازداریم شناسایی کنیم. ازکسانی که رفتارهایشان آنی و ازروی احساس بوده است, به کسانی تبدیل می شویم که تصمیماتشان باید همیشگی باشند. یا باید چیزی ما را به سمت جلو هل دهد, یا به سمت عقب بکشاند. اگر هدف نداشته
باشیم, برای سرگرم کردن خودمان به وسوسه و اجبار روی می آوریم .درجازدن و به سمت جلو حرکت نکردن می تواند منجر به نومیدی ما گشته و به آسانی درما خودخوشنودی و بی تفاوتی ایجاد کند .وقتی که به سختی می توانیم چراغ بهبودی خودمان را روشن نگاه داریم و درعین حال فکر می کنیم که باید پیام بهبودی را به دیگران نیز برسانیم ,ممکن است احساس ناراحتی و شرم کنیم. آن مسئولیتی که در رابطه با رساندن پیام احساس می کنیم ,می تواند برایمان دست آویزی باشد تا حقیقت زندگی مان را مشارکت نکنیم. اما بدون این حقیقت ما اصلأ پیامی برای رساندن نداریم .
زمانی که ذهن ما بسته باشد, نور به سختی می تواند به درون آن نفوذ کند. اقرار آغاز تغییر است.
دمیدن مجدد نفس زندگی در بهبودیمان کار دشواری نیست. ما درجستجوی اشتیاق و علاقۀ شدید بوده و آن را درخود پرورش می دهیم. وقتی که احساس بی علاقگی به ما دست می دهد, مشکل اصلی پیدا کردن تمایلی است که بواسطۀ آن بتوانیم اقدام به عمل داشته و به کسی تلفن بزنیم یا به یک جلسه برویم. درجلسات مان می توان معجزه و نیروی شفابخش را مشاهده کرد, مشروط براینکه طرز فکرمان ما را نابینا نکرده باشد. پس از اینکه مدتی از برنامه دور شده باشیم, بازگشت به جلسات می تواند یا خیلی مشکل باشد ,و یا اینکه مانند بازگشت به خانه مان راحت باشد. وقتی که پس از مدتی دوری به جلسه ای بازگشته و می بینیم که خیلی چیزها تغییری نکرده اند, احساس خوبی به ما دست می دهد. درهرصورت, جلسات وقتی مفهوم خوبی پیدا می کنند که ما بطور منظم درآنها شرکت کنیم. اگر این کار را نکنیم و اصطلاحأ لای در گیر کرده باشیم ,جلسات کسل کننده و بی روح به نظرمان می آیند. بخشی ازاین شرایط جادویی, یعنی دیدن رشد و تغییر و همچنین شکوفا شدن معجزه در زندگی های یکدیگر, از تداوم حضور در برنامه نشأت می گیرد. هرازگاهی کسی واژه هایی برجسته در مشارکت اش بکار می برد .اما برجستگی در آنچه که می بینیم یافت می شود نه آنچه که می شنویم.
